In gesprek met Alysia

Als er iemand weet hoe timemanagement eruitziet, is het Alysia wel. Ze is afgestudeerd pedagoog, professioneel zangeres in twee bands, zwemt drie keer per week in een zwemploeg en heeft twee kinderen. Als klein meisje wilde ze twee dingen worden later: zangeres en juf. Beide dromen lijken nu uit te komen, want naast haar professionele muziekcarrière, volgt ze nu ook nog de zij-instroomopleiding aan Thomas More Hogeschool.

“Het zingen laat mij alles eruit gooien waar ik soms de woorden niet voor kan vinden. Hierdoor kan ik mijn gevoelens delen en ook losmaken bij andere mensen. Muziek is een enorme uitlaatklep” zegt Alysia. Met de band ‘Di Gojim’ maakt ze klezmermuziek en zingt ze in het Jiddisch. Haar andere band, ‘End of the dream’, is een metalband. Twee genres die veel van elkaar verschillen, en toch ook gelijkenissen hebben. “Het gaat allebei om emoties. Dingen waar mensen tegenaan lopen. Het ventileert om daarover te kunnen zingen.”

Dat ze juf wilde worden, wist ze vroeger al vrij zeker. Op haar basisschool kreeg ze les van ‘Mevrouw Pauptit’, de liefste en leukste kleuterjuf ooit. “Ik zei toen al tegen haar: ik wil jou worden later.” Op haar zeventiende ging ze daarom naar de pabo, maar moest tot haar grote verdriet daarmee stoppen omdat ze de rekentoets niet haalde. Ze stroomde door naar pedagogiek en ging later als pedagoog aan de slag met onder andere kinderen met autisme. Toen haar eigen kinderen naar school gingen, werd Alysia ‘die betrokken klassenouder’. Een klassenouder die meeging naar de kinderboerderij, die hielp met knutselen en vrijwillig technieklesjes gaf. En toen ging het toch weer kriebelen, zo zegt ze: “Ik dacht, ik ben nu wat ouder en ook gedisciplineerder. Zal ik de pabo toch nog een keer proberen?” Zo gezegd, zo gedaan. Ze haalde alle toetsen en combineert met veel plezier de opleiding met al haar hobby’s.

Alysia is blij met haar keuze om alsnog basisschoolleerkracht te worden. Het docentschap is iets moois. Ze vertelt over een van de dingen die haar tot nu toe het meest geraakt heeft: “Ik kan veel hebben en ik ben een resilient persoon. Maar sommige dagen ben je gewoon die vermoeide moeder, een kwetsbaar vogeltje. Ik was na een lange dag op weg naar huis en het huilen stond me nader dan het lachen. In gedachten liep ik toevallig langs de hele klas die aan het buiten spelen was. Ik hoorde keihard: JUF ALYSIA!! Meerdere kinderen tegelijkertijd, ze kwamen allemaal aangerend en ze stonden te zwaaien. Toen dacht ik: Yes! Ik ben moe, maar het gaat goed. Het was zo mooi! Wat je erin stopt, krijg je ook weer terug.”